Gisteravond hadden de buren een feestje. Het was een karaokefeestje denk ik, gezien de geluiden. Veel gebonk en gedreun en soms wat zingende stemmen. Elk weekend is het wel ergens raak. Muziek, een hoop herrie bij het vertrekken, bah! We waren blij dat de zomer voorbij is, maar in deze tijd van overkappingen, vuurschalen en houtkachels lijkt dat niet veel uit te maken. Ik merk dat ik, als ik niet lekker in mijn vel zit, hier heel slecht tegen kan. Ik voel me dan heel snel een slachtoffer, heb het gevoel dat de hele wereld tegen me is en merk dat er dan ook allerlei oude gevoelens naar boven komen. En voordat ik er erg in heb, zit ik in een neerwaartse spiraal en voel ik me heel zielig en ellendig. En ik weet uit ervaring dat dat dagen kan aanhouden. En zorgt voor veel verdriet, (lichamelijke) pijn en vermoeidheid.
Vanochtend was die boosheid en wat die allemaal opriep nog niet voorbij. Ik besloot daarom om me even terug te trekken in mijn fijne hobbykamer en er mee aan de slag te gaan. Om te proberen bovenstaand patroon te doorbreken.
Ik deed de lampjes aan, stak een paar kaarsjes aan en trok een kaartje. Bam, die komt binnen! Precies waar ik zoveel moeite mee heb, om te vertrouwen. In mijn vorige bericht schreef ik daar ook al over. Vertrouwen. Mijn woord van vorig jaar. En van dit jaar. En waarschijnlijk ook van volgend jaar.
Ik haalde even een paar keer diep adem, met mijn ogen dicht en mijn voeten stevig op de grond. Ik voelde mezelf tot rust komen. Ik opende mijn ogen en zocht willekeurig wat spulletjes bij elkaar. Een grote zwarte tag en wat collagepapiertjes. Ik dacht niet teveel na, pakte gewoon maar wat.
Ik besloot mijn frustratie en boosheid op het kaartje te schrijven. Alles wat in me opkwam en wat me dwarszat. Gewoon met een witte gelpen, door elkaar en over elkaar, maakt niet uit. Schrijf het maar van je af.
Daarna gebruikte ik gelmedium (je kunt ook modpodge of zelfs een lijmstift gebruiken) om wat stukjes papier over mijn tekst te plakken en zo een basis voor het kaartje te maken. Met een bloem, een etiket, een washisticker van een tak en een boos klein meisje maakte ik het compleet. Dat meisje lag al een tijdje in een bakje op mij te wachten. Alsof ze het wist…
Ik droogde het kaartje met mijn föhn en ‘schreef’ vervolgens met wrijfletters het woordje scream op het etiket. Met uitroepteken!
Ik voegde nog wat doedels toe met witte verfpen en mijn kaartje was klaar. En mijn boosheid verdwenen. Ik heb het gevoel dat ik weer wat lucht krijg. Ik geloof dat ik dit een fijne manier vind om even heel bewust stil te staan en aan de slag te gaan met wat er in me leeft. Nou nog de moed verzamelen om een keer heel hard te gillen.
Herken jouw gevoel. Ik heb al zo weinig energie de laatste periode en als er dan lawaai is, of er gebeurt iets onverwachts, knap ik er ook op af. En boos zijn mag, kwaad zijn op de wereld, herinneringen van vroeger die terug hun weg naar boven vinden. En dan kan je daar dagen mee zitten, in bed kruipen, uren tv kijken. Maar jij hebt de kunst om van een negatief gevoel, iets moois te maken. En om ons dat ook nog te leren. Bedankt
Dankjewel voor je eerlijke reactie Lut. We blijven leren hè? Mij lukt het ook lang niet altijd, maar ik wil wel proberen het vaker te laten lukken door meer stil te staan. Daar begint alles mee. Liefs!
Mooi dat je de heftige emotie op deze manier van je af laat glijden. Ik doe het de laatste tijd te veel met snoepen en lijk soms wel een verslaafde. Hoop dat ik iets vind om dit te doorbreken!
Wij hebben trouwens ook zo’n hut in de tuin maar genieten daar juist van de rust maar dat is makkelijk praten als je landelijk woont en er veel ruimte is tussen de buren
Het blijft een leerproces hè?! Ik heb zeker ook momenten dat ik verdoof. Bij mij is dat meestal door een middag op de bank te gaan hangen voor de TV…
Oh, hoe fijn om landelijk te wonen! Geniet lekker. Ik blijf nog even dromen van een huisje aan de bosrand 🙂
Zo, da’s wel een nadrukkelijke boodschap van het universum; vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen. Ik moet aan overgave denken. Ja, da’s een moeilijke.
Je creatieve opdracht is heel origineel!
Dank voor je reactie Anita. Ja, overgave en vertrouwen zijn dingen die ik heel graag wil, maar nog heel moeilijk vind. Maar ik merk wel dat ik steeds een klein stapje dichterbij kom. Liefs.
Wat een mooi eerste kaartje. Met alleen de woorden door elkaar vond ik ‘m al prachtig! Zo vervelend kunnen prikkels zijn, zeker als je er niet voor kiest en je er juist in jouw fijne, eigen ruimte last van hebt. Gekmakend soms zelfs. In dat geval helpen bij mij mijn oordopjes. Gewoon van die festivaldoppen van de drogist. Ik heb ze in mijn nachtkastje en in elke tas.
Dank voor je compliment. Ik ga eens op zoek naar die dopjes. Punt is alleen dat ik niet echt goed tegen oordoppen kan, mijn oren jeuken enorm van binnen en met oordoppen wordt dat nog erger. Misschien moet ik daar eerst eens naar laten kijken. Wordt vervolgd…