Lezen is -naast creatief bezig zijn- een van mijn liefste bezigheden. Even in een compleet andere wereld zijn. De wereld van de hoofdpersoon van mijn boek. Meeleven met wat zij allemaal meemaakt, genieten van de mooie omgeving, dromen over ook zo’n leuk huisje aan de bosrand, zo’n leuke knappe man, haha…
Maar lezen houdt me ook vaak een spiegel voor. Eén zin kan ineens enorm binnenkomen. En dat gebeurde zojuist.
Ik voel me al een tijdje niet zo fijn. Ik weet dat mijn besluit om te stoppen met ‘Gittepetit-creatief ontmoeten’ het juiste besluit was. Maar het voelt ook echt als het einde van een tijdperk. Ik voel nu al het gemis van de warmte van de bijeenkomsten, het samenzijn met lieve mensen, de mooie gesprekken. En helaas loopt de afwikkeling van het hele gebeuren ook niet geheel vlekkeloos. Ik voel me onrechtvaardig behandeld. Dit soort stress uit zich bij mij in meer pijn dan normaal, onrustig slapen en veel piekeren.
Terwijl ik langzaam opstart met een ontbijtje, rustgevende muziek en mijn boek (Olivia’s geheim van Muna Shehadi), lees ik ineens de volgende zin:“De afgelopen weken had het leven een spiegelpaleis voor haar gebouwd, waarin haar spiegelbeeld zowel was opgeblazen als sterk verkleind.”
Ik realiseer me dat deze hele situatie rondom Gittepetit voor mij ook een spiegel is. Ik laat anderen bepalen hoe ik me voel en besef dat ik me daardoor slachtoffer voel. En ik besef meteen ook dat de ander dat niet doet, maar dat ik dat laat gebeuren, dat ik het toelaat. En dat ik er dus ook voor kan kiezen om dat niet toe te laten. Nee. Niet meer. Klaar nu.
Ik weet wie ik ben en wat ik waard ben. Ik ben trots op wie ik ben, op wat ik bereikt heb en op de manier waarop ik dat gedaan heb: door het volgen van mijn hart. Ik laat het nu los, ga me aankleden en iets doen wat me energie geeft.
Fijne dag!